I am the it girl

Það er alltaf gaman þegar maður man eftir einhverju frá því að maður var krakki.
Ég get nú ekki sagt að ég sé uppfull af einhverjum minningum en þessar nokkrar sem ég á eru annsi skemmtilegar. Þær eru flestar svo svakalega ómerkilegar að ég get ekki annað en brosað þegar ég hugsa um þær :)

Hér eru nokkur dæmi:

Ég man eftir fermingunni hans Júlíusar. Eða réttara sagt þá man ég eftir að hafa legið undir borðinu þar sem kökurnar voru og verið í eitthvað misgóðu skapi :p

Ég man eftir því að hafa einu sinni verið á Sólbakka að tala við Ingveldi í síman. Ég hef sennilega verið 6 ára og Ingveldur þá 5 ára. Allavega þá talaði Ingveldur og talaði.. OG TALAÐI og það endaði með því að skellti á hana! haha Svo kom ég fram í eldhús og amma spurði hvort ég væri bara hætt að tala við Ingveldi og ég varð eitthvað undarleg í framan og sagði svo að ég hefði skellt á. Amma varð náttúrulega hissa á svipin og spurði afhverju og ég svaraði, eins og satt var "ég bara nennti ekki að tala við hana lengur!"

Þegar ég var á leikskóla þá reifst ég einu sinni heillengi við einn strákinn um það hvort okkar ætti ömmuna og afan í laginu um afa minn og ömmu mína sem útá Bakka búa. Held að það mál hafi endað með úrskurði fóstrana um að þetta væru bara allra amma og afi :p

Einu sinni sem oftar þá var ég á Sólbakka. Ég hef verið ca 4-5 ára.. Allir voru búnir að borða og farnir að horfa á fréttirnar. Eftir að hafa gengið úr skugga um að allir væru örugglega uppteknir þá fór ég og skellti puttanum á bólakaf í smjörstykkið og fékk mér væna klípu :p

Og svo er það mín fyrsta minning. Ég var 2 ára og úti með mömmu sem var eitthvað að brasa. Eina skemmtunin sem ég fann var að herma eftir hananum. Ég semsagt gekk á eftir honum og tísti.. Eitthvað varð hann samt móðgaður blessaður og snéri sér við og réðst á mig! Mamma var samt snögg að redda málunum og barði hanann með spýtu :p

Já, svona eru minningarnar úr barnæsku skemmtilegar :p á nokkrar fleiri sem verða geymdar til betri tíma ;)